Want laten we eerlijk zijn: iedereen in Zaanstad zou zichveilig moeten voelen. Of je nu man of vrouw bent, jong of oud, dik of dun,hetero of LHBTIQA+. Veiligheid is een basisrecht. Maar de werkelijkheid ishelaas anders. En omdat vrouwen vaker slachtoffer zijn van geweld, intimidatieen onveiligheid, richt deze motie zich specifiek op hen.
Het kabinet heeft in de Troonrede aangekondigd extra geldvrij te maken voor meer veiligheid op stations, voor de aanpak van huiselijkgeweld en voor de bestrijding van femicide. Dat laatste is mogelijk gemaakt doorde lange inzet van onze Zaanse Songül Mutluer in samenwerking met Bente Beckervan de VVD en Hanneke van der Werf van D66.
En dit is hoopvol, maar ook pijnlijk: dat zulkemaatregelen anno 2025 nog steeds zo hard nodig zijn. Het budget is beperkt. Daaromroepen wij met deze motie op dat Zaanstad zich zo spoedig mogelijk en metkracht meldt in Den Haag. Laat zien dat wij deze middelen nodig hebben. Dat wijbereid zijn verantwoordelijkheid te nemen.
Maar geld alleen is niet genoeg. Veiligheid gaat nietalleen over meer camera’s of verlichting. Het gaat ook over inzicht enbewustzijn. Daarom vragen wij het college meer onderzoek te laten doen. Waarvoelen vrouwen zich onveilig? Op welke plekken, op welke momenten én waarom?Want pas als we dit weten, kunnen we gericht maatregelen nemen.
Bijna iedere vrouw kan hetzelfde verhaal vertellen. Ookik heb gelopen met een sleutelbos in mijn hand om snel ergens naar binnen tekunnen of een hardere klap ermee te kunnen geven. Ook ik heb zogenaamdtelefoongesprekken gevoerd om te doen alsof ik niet alleen was. En helaas ginghet verder. Ik heb ghb in mijn drankje gehad. Ik heb een pistool tegen mijnhoofd gehad. Een mes op mijn keel. En ik ben bijna slachtoffer geworden van eengroepsverkrachting.
Geloof me: dit laat sporen na. Je vergeet het nooit. Jeleert ermee leven, maar het vormt je. Het is mijns inziens niet slechts eenincident zoals het nu geregistreerd wordt, maar zou gezien kunnen worden alseen high impact crime, maar dat is een andere discussie.
Gelukkig was ik zelf iedere keer in staat om mijzelf inveiligheid te brengen waardoor er geen ergere dingen zijn gebeurd.
Maar misschien nog het meest opmerkelijke aan dezesituaties: ik was nooit alleen. Er waren altijd mensen om me heen: in een drukcafé, in een park, op straat. Maar niemand greep in. Niemand zag het óf niemanddurfde. En juist dát maakt het verschil: of een vrouw er helemaal alleen voorstaat, of dat iemand besluit om in actie te komen.
Daarom deelde ik tijdens de raadsvergadering een signaaldat van levensbelang kan zijn: het internationale noodgebaar voor hulp. Eenhand omhoog, duim naar binnen, vingers eroverheen. Klein, subtiel, somsnauwelijks zichtbaar omdat het niet mag opvallen bij de agressor. Maar voor wiealert is, is het een stille schreeuw om hulp.
Ik heb dit handgebaar meerdere keren gemaakt, zelfs in deraadzaal. Niet omdat ik toen in direct gevaar was, maar om te testen of wealert zijn. Ik laat u graag een fragment zien van donderdag 11 september.
U zag me hier het signaal maken, maar niemand pakte hetop. Waarschijnlijk door de snelheid of omdat we afgeleid waren doordat de naamvan de heer Hogervorst in beeld stond.
Slechts één keer werd mijn handgebaar opgemerkt. Ik laatu graag een fragment zien van het Zaanstad beraad over de recreatieschappen van25 januari 2022, dus ruim 3,5 jaar geleden. U ziet mij linksonder in beeld 2keer het gebaar maken.
Tot mijn verbazing gaf de voorzitter mij opeens het woord omdat hij dacht dat ik iets wilde zeggen. Omdat ik wilde weten of het bewust was, zwakte ik het af (zoals slachtoffers vaak moeten doen als de dader naast hen is) en lachten we het uiteindelijk allemaal weg. Niemand kwam er later bij me op terug. En dat begrijp ik, want we zijn ons er simpelweg vaak niet genoeg van bewust.
En dat is precies waarom ik dit vertelde. Niet om iemand persoonlijk aan te vallen. Niet om collega’s in verlegenheid te brengen. Maar om ons allemaal wakker te schudden. Om bewustzijn te creëren.
Want ieder van ons kan het verschil maken. Ieder van ons kan een vrouw in veiligheid brengen. En als we dat niet doen, laten we slachtoffers in de steek.
Ik hoop dat mijn oproep niet alleen binnen de muren van
het stadhuis blijft hangen, maar dat het naar buiten gaat, de stad in. Dat wij
in Zaanstad zeggen: genoeg is genoeg. Dat we niet wegkijken, maar handelen. Dat
we samen een stad zijn waar vrouwen veilig zijn.
Dat is niet alleen een wens. Dat is onze opdracht.
Na mijn bijdrage vertelden dappere raadsleden van andere partijen ook over hun ervaringen. Je merkte dat het iedereen raakte. Na afloop vertelden een aantal mannelijke raadsleden dat ze tot nu toe nooit beseft hadden wat vrouwen meemaken en wat de impact hiervan is. Het besef hierover en de wil om meer actie te ondernemen is dus toegenomen.
De motie is gelukkig unaniem aangenomen: iedere partij
stemde voor.
De burgemeester gaf aan dat we als gemeente al veel doen
om de veiligheid te vergroten, maar dat er meer nodig is. Hij gaat aan de slag
met onze oproep en voert de motie direct uit.
Naar aanleiding van onze motie zijn er in de media een
aantal posts gemaakt waaronder deze reportage:
https://www.deorkaan.nl/zaanstad-omarmt-unaniem-motie-vrouwveiligheid/
Annemarie van Nieuwamerongen
Zet cookies aan om de video te tonen.