Want laten we eerlijk zijn: iedereen in Zaanstad zou zich veilig moeten voelen. Of je nu man of vrouw bent, jong of oud, dik of dun,hetero of LHBTIQA+. Veiligheid is een basisrecht. Maar de werkelijkheid is helaas anders. En omdat vrouwen vaker slachtoffer zijn van geweld, intimidatie en onveiligheid, richt deze motie zich specifiek op hen.
Het kabinet heeft in de Troonrede aangekondigd extra geld vrij te maken voor meer veiligheid op stations, voor de aanpak van huiselijk geweld en voor de bestrijding van femicide. Dat laatste is mogelijk gemaakt doorde lange inzet van onze Zaanse Songül Mutluer in samenwerking met Bente Becker van de VVD en Hanneke van der Werf van D66.
En dit is hoopvol, maar ook pijnlijk: dat zulke maatregelen anno 2025 nog steeds zo hard nodig zijn. Het budget is beperkt. Daarom roepen wij met deze motie op dat Zaanstad zich zo spoedig mogelijk en met kracht meldt in Den Haag. Laat zien dat wij deze middelen nodig hebben. Dat wij bereid zijn verantwoordelijkheid te nemen.
Maar geld alleen is niet genoeg. Veiligheid gaat niet alleen over meer camera’s of verlichting. Het gaat ook over inzicht en bewustzijn. Daarom vragen wij het college meer onderzoek te laten doen. Waar voelen vrouwen zich onveilig? Op welke plekken, op welke momenten én waarom? Want pas als we dit weten, kunnen we gericht maatregelen nemen.
Bijna iedere vrouw kan hetzelfde verhaal vertellen. Ook ik heb gelopen met een sleutelbos in mijn hand om snel ergens naar binnen te kunnen of een hardere klap ermee te kunnen geven. Ook ik heb zogenaamd telefoongesprekken gevoerd om te doen alsof ik niet alleen was. En helaas ging het verder. Ik heb ghb in mijn drankje gehad. Ik heb een pistool tegen mijn hoofd gehad. Een mes op mijn keel. En ik ben bijna slachtoffer geworden van een groepsverkrachting.
Geloof me: dit laat sporen na. Je vergeet het nooit. Je leert ermee leven, maar het vormt je. Het is mijns inziens niet slechts een incident zoals het nu geregistreerd wordt, maar zou gezien kunnen worden als een high impact crime, maar dat is een andere discussie.
Gelukkig was ik zelf iedere keer in staat om mijzelf in veiligheid te brengen waardoor er geen ergere dingen zijn gebeurd.
Maar misschien nog het meest opmerkelijke aan deze situaties: ik was nooit alleen. Er waren altijd mensen om me heen: in een druk cafe, in een park, op straat. Maar niemand greep in. Niemand zag het óf niemand durfde. En juist dát maakt het verschil: of een vrouw er helemaal alleen voorstaat, of dat iemand besluit om in actie te komen.
Daarom deelde ik tijdens de raadsvergadering een signaal dat van levensbelang kan zijn: het internationale noodgebaar voor hulp. Een hand omhoog, duim naar binnen, vingers eroverheen. Klein, subtiel, soms nauwelijks zichtbaar omdat het niet mag opvallen bij de agressor. Maar voor wie alert is, is het een stille schreeuw om hulp.
Ik heb dit handgebaar meerdere keren gemaakt, zelfs in de raadzaal. Niet omdat ik toen in direct gevaar was, maar om te testen of we alert zijn. Ik laat u graag een fragment zien van donderdag 11 september.
U zag me hier het signaal maken, maar niemand pakte het op. Waarschijnlijk door de snelheid of omdat we afgeleid waren doordat de naam van de heer Hogervorst in beeld stond.
Slechts één keer werd mijn handgebaar opgemerkt. Ik laat u graag een fragment zien van het Zaanstad beraad over de recreatieschappen van 25 januari 2022, dus ruim 3,5 jaar geleden. U ziet mij linksonder in beeld 2 keer het gebaar maken.
Tot mijn verbazing gaf de voorzitter mij opeens het woord omdat hij dacht dat ik iets wilde zeggen. Omdat ik wilde weten of het bewust was, zwakte ik het af (zoals slachtoffers vaak moeten doen als de dader naast hen is) en lachten we het uiteindelijk allemaal weg. Niemand kwam er later bij me op terug. En dat begrijp ik, want we zijn ons er simpelweg vaak niet genoeg van bewust.
En dat is precies waarom ik dit vertelde. Niet om iemand persoonlijk aan te vallen. Niet om collega’s in verlegenheid te brengen. Maar om ons allemaal wakker te schudden. Om bewustzijn te creëren.
Want ieder van ons kan het verschil maken. Ieder van ons kan een vrouw in veiligheid brengen. En als we dat niet doen, laten we slachtoffers in de steek.
Ik hoop dat mijn oproep niet alleen binnen de muren van
het stadhuis blijft hangen, maar dat het naar buiten gaat, de stad in. Dat wij
in Zaanstad zeggen: genoeg is genoeg. Dat we niet wegkijken, maar handelen. Dat
we samen een stad zijn waar vrouwen veilig zijn.
Dat is niet alleen een wens. Dat is onze opdracht.
Na mijn bijdrage vertelden dappere raadsleden van andere partijen ook over hun ervaringen. Je merkte dat het iedereen raakte. Na afloop vertelden een aantal mannelijke raadsleden dat ze tot nu toe nooit beseft hadden wat vrouwen meemaken en wat de impact hiervan is. Het besef hierover en de wil om meer actie te ondernemen is dus toegenomen.
De motie is gelukkig unaniem aangenomen: iedere partij
stemde voor.
De burgemeester gaf aan dat we als gemeente al veel doen
om de veiligheid te vergroten, maar dat er meer nodig is. Hij gaat aan de slag
met onze oproep en voert de motie direct uit.
Naar aanleiding van onze motie zijn er in de media een
aantal posts gemaakt waaronder deze reportage:
https://www.deorkaan.nl/zaanstad-omarmt-unaniem-motie-vrouwveiligheid/
Annemarie van Nieuwamerongen